Ik weet nog goed dat we na het bezoek aan de huisarts de kinderafdeling van het Martini Ziekenhuis in Groningen binnenliepen. Terwijl we aan de bali stonden te wachten, stonden er kindjes met de lampion te zingen. We wisten toen nog niet dat we later deze dag vreselijk nieuws zouden krijgen en ons leven totaal zou veranderen.
Wat hebben we een ongelooflijk jaar achter de rug, veel in het ziekenhuis, zware chemokuren, en een operatie ik denk dat ik nog nooit zo veel heb gehuild in een jaar en ook nog nooit zo bang ben geweest. Bang om Rosan te verliezen, nog steeds.
Wat heeft Rosan in haar jonge leven veel moeten doorstaan, ik zou het eigenlijk willen opschrijven maar het is te veel, en niet nodig. Het was allemaal wel nodig om de kanker uit Rosan haar lichaam te krijgen, maar nog veel belangrijker het mag niet terugkomen.
Rosan had gelukkig recht op verdere behandeling in Philadelphia, daar zijn we dankbaar voor. Zeker mede door alle steun die we krijgen, en hebben gekregen, hebben we hier een goede tijd gehad. Ik wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is geweest, maar we zijn blij, Rosan hoeft nog maar 1 kuur!
Daarna komen we terug naar huis....hopelijk weer een beetje ons leven oppakken. Hier zijn we aan toe, Romke en ik willen weer aan het werk, weer de normale dingen doen en hopelijk verdwijnd de kanker een beetje naar de achtergrond. Rosan moet zich verder kunnen ontwikkelen, opnieuw leren eten en zeker met haar blindheid staat daar nog een heel traject voor ons open.
Toch zal 11 november altijd een speciale dag blijven, maar ik hoop dat ik volgend jaar samen Rosan langs de deuren kan en dat ze dan keihard "sint maarten" zingt!
Kijk naar voren
Kijk niet om
Vecht, wees sterk
Je weet waarom
Lieve Romke en brenda
BeantwoordenVerwijderenEn daar wordt een mens stil van
veel liefs en een dikke knuffel voor Rosan