Na een nacht slapen in het Martini, kon ze rond half 11 voor de CT-scan. Dit duurde allemaal lang want ze doen niet dagelijks baby's door de scan. Toen we weer terug kwamen op de afdeling was de ambulance er al voor de overplaatsing naar het umcg. Ik moest op de brancard en Rosan lag tegen me aan.
Rond 12 uur waren we in het umcg, daar werden we wegwijs gemaakt, en kregen we aan het eind van de middag een gesprek met de oncoloog, Uit dit gesprek bleek dat ze inderdaad een neuroblastoom heeft, en dat er een tumor van 5cm in de bijnier zit met uitzaaiingen in de lever, en het bot is ook aangetast.
Er zijn ongeveer 25 kinderen per jaar die dit krijgen....en je hebt het in verschillende stadiums. Hier zijn nog onderzoeken voor nodig, zoals een biopt van de tumor, beenmerg punctie en een MIBG-scan. Ze heeft de ergste vorm en daardoor 25-50% kans op overleven.
Je hoopt nog dat ze de milde vorm heeft...maar nee. De artsen geven haar zeker een kans, maar het zal heel zwaar worden. Ze rekenen op minstens een jaar van behandeling, en dan misschien heel af en toe naar huis.
Het is nu echt, geen weg terug.
We zijn er kappot van, maar moeten sterk blijven voor Rosan.
Rosan
zaterdag 13 november
Geen opmerkingen:
Een reactie posten