Een bewogen jaar..

Vorig jaar zat ik ook hier aan de keukentafel, met niet goed nieuws. Rosan was net thuis gekomen en we wisten niet of ze haar verjaardag nog zal halen. We gingen dan ook niet goed het nieuwe jaar in, en wisten niet wat er allemaal op ons pad zou komen.
Wel dat het niet goed ging met Rosan en dat we haar zouden gaan verliezen, maar wanneer?

Een bewogen jaar.. De zorg en overlijden van Rosan, de gezondheid van Romke, mijn moeder die 2x de strijdt tegen kanker moet aangaan, het houdt niet op, en ook ikzelf moest het nodige meemaken doordat het lichaam niet helelmaal meewerkt. Het komt op je pad en je moet er mee dealen..
Je wilt niet dat je meer negatief in de belangstelling komt te staan, ben daar zo klaar mee...

We varen dan ook op de mooie momenten waar we op terug kunnen kijken, de tijd die we met Rosan hebben gehad, heel waardevol. Trots als we horen dat er nog aan haar gedacht wordt, over haar gepraat wordt ze is er nog steeds bij.

Na het overlijden van Rosan hebben we ook al weer zoveel mooie dingen beleefd. Een mooie vakantie, borrelen met vrienden tot we er bij neer vielen, goede gesprekken, telefoontjes, zomaar een kaartje in de bus, met de tekst we doen het zo goed. Aan het werk kunnen, en daar je ding kunnen doen, lol hebben met collega's, gewoon jezelf zijn. Een wandelingetje naar de begraafplaats, steeds met een ander gevoel. Zomaar een bloemetje krijgen. Een herdenkings dienst van veel kinderen die zijn overleden, je bent niet alleen. Herinneringen ophalen, lotgenoten. Naar Racoon, Dont Give Up The Fight in ons geheugen gegrift. Zomaar even een bezoekje van je zwangerschapsclubje je hoort er nog steeds bij. En het helpt allemaal goed bij het proces waar je door moet. SAMEN, blij zijn met wat je hebt (hebben).

We willen iedereen bedanken voor jullie steun op welke manier dan ook!

Een gezond & gelukkig 2013

Liefs Romke en Brenda

27 juli Hoe gaat het nu

Aangezien we nog dagelijks vragen krijgen, Hoe gaat het? En ook nog de vraag, ga je nog wat op je blog schrijven? Iedereen is natuurlijk nieuwschierig hoe het nu gaat, en op zich wil ik daar nog wel even een blogje over kwijt. De maandag na de begrafenis is Romke al weer aan het werk gegaan en ik ben woensdag eerst maar even gaan koffie drinken op het werk en op zich dat ging goed. Dus de volgende dagen ben ik ook weer aan het werk gegaan. We zijn beide van mening dat het van thuis zitten niet beter zal worden en het werk de nodige afleiding zal geven. En op zich was dat ook zo, even wat andere dingen aan je hoofd, andere gespreksonderwerpen. Toch waren het geen makkelijke weken, doordat er kort na elkaar nog 2 lotgenootjes, (Lieke en Maud) van Rosan zijn overleden. Bij Lieke zijn we ook op de begrafenis geweest, en dat was wel heftig. Toch zijn we blij dat we er bij mochten zijn, Lieke heeft een speciaal plekje in ons hart. Na 2 weken werken hadden we vakantie en zijn we samen met mijn broertje en vriendin naar Zuid-Frankrijk vertrokken. Even heerlijk weg, mooi weer en 2 weken ontspannen. En nu zijn we al weer een dikke week thuis, en weer aan het werk. Eigenlijk gaat de tijd ook heel snel. We zijn veel weg, proberen leuke dingen te gaan doen en te genieten van onze vrijheid. Toen we net thuis kwamen van vakantie is het wel weer extra moeilijk, er liggen weer kaarten. De foto's van Make a Memory waren klaar en opgestuurd. En ook was er allemaal foldermateriaal opgestuurd voor de steen op Rosan haar graf. We gaan haast iedere dag wel even naar het graf toe, Romke en zijn vader hebben nadat de bloemen van de begrafenis er af waren een mooie bak gemaakt. We hebben er plantjes in geplant, en is zo erg mooi totdat de echte steen er op komt zie de foto. Het is wel waar dat het gemis erger wordt, er is een leegte die altijd blijft. We proberen dan ook op de positieve herinneringen verder te gaan en dat gaat soms met een lach en soms met een traan...

14 juni Het afscheid

We hebben Rosan thuis gehouden, ze lag heel mooi in haar bedje..het leek net of dat ze sliep. Ze bleef er mooi uit zien, en dat was heel prettig voor ons en iedereen. We werden de afgelopen dagen enorm geleefd, kregen veel bezoek, maar ondanks dat je al wel veel hebt voorbereid hadden we ook nog wel wat regelwerk. Donderdag kwam steeds dichterbij en daarbij dan ook het afscheid. Het werd nu steeds echter en het is geen boze droom. Zoals ze nog bij ons in de kamer lag, leek het of ze er nog een beetje was, heel stilletjes.. Donderdagochtend hebben we Rosan in haar kistje gelegd, nog even een moment met ons drietjes en daarna haar kistje gesloten, we zullen haar nooit meer zien en voelen. De dienst was heel mooi en waardig, erg mooi gesproken door onze spreekster en mijn Lieve broertje. Het klopte allemaal... Met onze dierbaarsten en in onze eigen auto hebben we Rosan naar haar laatste plekje gebracht. Ze ligt mooi voor een prachtige boom, we hoorden de vogels fluiten en de dieren in het hertenkamp geluid maken, Rosan had dit fantastisch gevonden. Lieve Rosan we zullen je missen, je blijft onze lieve dappere meis die altijd bij ons is. Wat hebben we veel van je geleerd, en je hebt veel mensen aan het denken gezet. We zijn zo trots... Liefs Papa en Mama

10 juni

Mijn moeilijkste en kortste blog ooit... Onze lieve mooie dappere maar vooral sterke Rosan is vanmorgen overleden. Rosan hoeft niet meer te vechten... ze heeft haar rust verdiend

5 juni

Even weer een update, Het gaat een beetje met zijn ups en downs. Ook al zijn de ups meer te noemen als even stabiel... Zondag was een behoorlijke down dag, en dat brengt weer veel onrust met zich mee. Vooral de volgende dag heeft dat zijn weerslag, onze emoties worden zo heen en weer geslingerd... Rosan slaapt veel, af en toe nog een oogje open als je bij haar staat. De morfine is al weer een aantal maal verhoogd, zodat ze zo comfortabel mogelijk is en blijft. Hierdoor krijgt ze wel meer moeite met de ademhaling, deze is erg onregelmatig. Verder hebben we weinig grip op de situatie hoe het verder zal gaan en kunnen we er alleen maar voor haar en elkaar zijn.

27 mei

Rosan had al bijna twee dagen niet meer geplast, terwijl er nog wel wat vocht in ging. Dus donderdag heeft de thuiszorg een catheter in gebracht, en nu gaat het plassen weer goed. Ook moesten we met klysma's de darmen weer op gang krijgen, omdat ze al anderhalf week geen ontlasting had gehad. Dit zijn natuurlijk de bijwerkingen van de morfine, maar ook van het stil liggen. Ondanks dat de darmen weer op gang zijn is ze wel weer gaan spugen, dus voeding lukt niet meer helaas alleen nog een beetje ORS. Dit kwam er deze week allemaal weer bij, maar Rosan lijkt nu wel even stabiel en we zien haar niet meer iedere dag achteruit gaan. Rosan slaapt eigenlijk het meest, maar soms heeft ze nog wel even de ogen open en kan ze je vinger vast houden. Dit zijn nog mooie momenten, maar verder is het behoorlijk (*^^$^&%**. Het is al een aantal dagen mooi weer en iedereen is in een opperbeste stemming, lekker buiten en leuke dingen doen. Alles gaat door om ons heen en hier staat alles weer stil. Niemand kan er wat aan doen en we proberen positief te blijven...maar toch. Het is fijn dat er zoveel aan ons gedacht wordt, het aantal kaartjes en berichten stromen weer binnnen. Bedankt allemaal! En natuurlijk hebben we onze lieve familie en vrienden om ons heen, geen woorden voor.

24 mei

Maandag is de morfine opnieuw opgehoogd. Rosan is nu een stuk rustiger, en heeft zo geen pijn. We krijgen steeds minder contact met Rosan, gelukkig kan ze je nog wel horen. Ze ligt heerlijk in haar bedje te dommelen en zo nu en dan doet ze even de ogen open. We zijn met voorbereidingen bezig waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn, maar toch doe je het... Het geeft ook weer een stukje rust, en dat is ook wel prettig.